Από το «Είναι-μη Είναι» στο «Σκακιστικό Συνεχές».

Η τέχνη είναι στρατηγική εξέλιξης.
Ο άνθρωπος συλλαμβάνει, διαπραγματεύεται και επαναπροσδιορίζει τον εαυτό του, την ταυτότητα του μέσω αυτής. 
Απο τα σχέδια που έκανε ο πρωτόγονος άνθρωπος στα σπήλαια τα Αλταμίρα ,σχέδια περιγραφής του κυνηγιού του, (ένα στρατηγικό πλάνο επί χάρτου θα λέγαμε σήμερα που ήταν όμως βράχος στην συγκεκριμένη συνθήκη) έως τα κατακερματισμένα πολλαπλής ανάγνωσης κυβιστικά του Picasso, ο άνθρωπος ανιχνεύει και εφευρίσκει αυτόν τον άγνωστο που είναι ο εαυτός του.

Η Τέχνη συνεπώς είναι τεχνολογία της σκέψης. 
Ως τέτοια αναζητεί και διαμορφώνει δομές όπου τα έργα τέχνης είναι παράλληλα τα εργαλεία αλλά και τα επιτεύγματα. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει λοιπόν ότι κατά βάση ο πολιτισμός, και αυτό που ονομάζουμε κουλτούρα, είναι ένας κώδικας ανοιχτός, ένα λογισμικό εξέλιξης, ένα software που κληροδοτείται και εμπλουτίζεται απο γενιά σε γενιά μεταβάλοντας ενδεχομένως και τους χρήστες του....
Η Τέχνη συνεπώς ως κώδικας, ως σύμβολο.
(Εκ του συν-βάλλω, και την αρχαική μέθοδο αναγνώρισης όπου βάζοντας μαζί και συνταιριάζοντας κομμάτια ενος σπασμένου οστού η νομίσματος οι φέροντες αυτά αναγνωρίζονταν μεταξύ τους εφόσον αυτά συναρμόζαν). Σύμβολο, κώδικας λοιπόν αναγνώρισης και επικοινωνίας που βρίσκεται όμως συνεχώς εν ρευστώ. 
Η δε «σύγχρονη» τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο απο ένας όρος που αντικατοπτρίζει το ποσοστό αμφιβολίας στην ερευνητική διάσταση που είναι η τέχνη και συνεπώς εγγράφει και την συνθήκη της σύγχρονης ζωής. 
Σε αυτή τη λογική εξετάζω και την δουλειά μου .

Το νήμα που συνδέει τις δύο αυτές θέσεις του «Είναι-μη Είναι» και του «Σκακιστικού Συνεχούς»,που παρεπιπτόντως είναι τίτλοι έργων μου, είναι νήμα που μας μεταφέρει απο την δυιστική αντίληψη της αντίθεσης στην αναγνώρισης της ολότητας ως ενότητα και ενέργεια. Από τo Καρτεσιανό διαχωρισμό ύλης-πνεύματoς στη χωροχρονική σχετικότητα και εντέλει στη κβαντική θεώρηση όπου το αδιαχώριστο ύλης/ενέργειας δεν επιτρέπει τη διάκριση τoυ παρατηρητή από τo αντικείμενo της παρατήρησής τoυ.

Θεματολογικά η δουλειά μου εξετάζει την σχέση των αντιθέτων. Δυνάμεων πoυ αλληλoκαθoρίζoνται όσo και αλληλoαναιρoύνται στην πoιητική τoυ Λόγoυ-Έρωτα.
Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι ο Όμηρος, αν θυμάμαι καλά, χρησιμοποιεί το λέγω, πέραν των γνωστών σημασιών του, και ως πλαγιάζω ερωτικά ομολογώντας δηλαδή την ερωτική ουσία του ανθρώπου και του κόσμου.
Ο Λόγος συνεπώς περιγράφει σχέση, μέσω του διαλέγεσθαι λοιπόν το «Είναι» αποκαλύπτεται ως «Εν Πάντα».

Κατ’αντιστοιχία στη κβαντική θεώρηση αναγνωρίζεται ότι η φύση του φωτός είναι διφυής,παράλληλα αν και αντιφατικά είναι δηλαδή και σωματιδιακό φαινόμενο αλλά και κυμματικό(για να δώσω μια εικόνα που να περιγράφει αυτές τις δύο λέξεις, είναι και σαν σφαίρα που μετακινείται στο χώρο και στον χρόνο αλλά και σαν κύμμα σαν αυτό που επιτρέπει στα κινητά μας να λαμβάνουν σήμα απο την άλλη άκρη του κόσμου).
Το πλέγμα που είναι ο κόσμος αποκαλύπτεται.

Η δικτύωση και η αλληλοπροσδιορισμός που μέσω του διαδικτύου πια γίνεται κοινό βίωμα , μας υποψιάζει σταδιακά και πιεστικά ότι ο ρόλος του πολιτισμού, ως φαινομένου που επέτρεξε την επιβίωσή μας στην γή μέσω διαμόρφωσης δομών κοινωνικής ενότητας και συνέργειας εγείρει σ’αυτή τη φάση μια νέα αντίληψη: Την δικτυακή συνείδηση.
Στην δικτυακή συνείδηση η ταυτότητα του «Εγώ» σαν διακριτή διαχωρισμένη και στα όρια του δέρματός μας μεταλλάσσεται σε ενα ΕΓΩ+ που καλείται να προσαρμοστεί στα νέα ελαστικά και ρευστά όρια. Όπου μεν επιβιώνει ο ισχυρότερος, μια έννοια όμως που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε όχι ως αυτός που επικρατεί επι του ασθενέστερου αλλά ως ο ικανότερος στην μεταβολή και συνεπώς στη δημιουργική επανίδρυση του εαυτού του.

Το Σκακιστικό Συνεχές λοιπόν σε πλήρη εξέλιξη.
Το παιχνίδι της ροής και συνεχούς μεταβολής στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της πλανητικής δικτύωσης και της διαπολιτισμικής αλληλοδιαμόρφωσης,
όπου παίζει κανείς και παίζεται και ο ίδιος,
ποεί και ποιείται το Είναι εν τω Γίγνεσθαι......